“Ik ben gestopt met het volgen van het nieuws, want daar word ik niet vrolijk van.”

Hij neemt een slokje van zijn latte en gaat verder met zijn relaas: “Kranten brengen alleen maar negatief nieuws: over oorlogen, het klimaat, Trump, virussen, vluchtelingen en boerenprotesten. En dat terwijl mijn buurvrouw vorige week een poesje heeft geadopteerd uit het asiel. En al mijn vrienden scheiden hun afval. Al-le-maal. Ik bedoel maar: de meeste mensen deugen.”

Ik kijk hem aan en vraag hem of hij dan niet geïnteresseerd is in anderen of in de wereld om hem heen.

Hij reageert wat kribbig, “Eeeeh, natuurlijk ben ik wel geïnteresseerd in de wereld om me heen, maar daarvoor hoef ik toch niet de krant te lezen of TV te kijken? Ik bedoel, daarvoor heb je toch Facebook en Twitter?”

Ondertussen trilt zijn telefoon aan de lopende band.

“Ik heb er gisteren een blogje over geschreven en daar krijg ik zo-veel lieve reacties op. Mensen zijn gewoon klaar met al die negativiteit. Lees deze reactie maar eens: Geen krant lezen geeft je een veel gezondere en meer realistische kijk op de wereld. En bovendien heb je dan meer tijd voor hardlopen, uitslapen, goede boeken lezen en nog veel meer leuks dat het leven te bieden heeft.”

Hij kijkt me glunderend aan.

“Mooi he? Maareh, als je het niet erg vindt, ik moet verder. Nog een beetje lanterfanten, een selfie posten op Instagram en een klein stukje hardlopen”

Hij staat op, trekt zijn jas aan en onderweg naar de uitgang van het hippe koffietentje keert ‘ie zich nog een keer om.

“Weet je, ik denk dat ik er een boek over ga schrijven! Ik heb al een titel bedacht: 100 dagen zonder nieuws.”

Ik zucht.

De meeste mensen deugen inderdaad.

Helaas lijken veel van die mensen in meerdere opzichten op struisvogels.