Daar zit je dan.

Je zit thuis. Alleen of samen, met of zonder kinderen, met je huisdier of zonder. De eerste dagen was het nog wel leuk, maar het begint te wennen en je begint je te vervelen, te ergeren of alleen te voelen. Je kunt niet meer afspreken met vrienden om uit eten te gaan, je kunt niet meer naar de sportschool en een strandwandeling of gezellig shoppen is ook not-done. Life sucks.

En nu?

Sommige mensen zijn bang, voor het virus, de toekomst en het lot van naasten. Filmpjes, grafieken en complottherieen voeden de angst alleen maar. Anderen vervelen zich te pletter en weten niks beters te verzinnen dan het meedoen aan stompzinnige spelletjes op Facebook. Deel foto’s van een berg, je hond of je jeugd. Alle plaatsen waar je ooit bent geweest. Je favoriete artiest. Weer anderen zijn boos. Op elkaar of anderen, op Rutte, op het RIVM, op mensen die hamsteren of naar het strand gaan.

Bang, verveeld of boos.

Dat zijn zo’n beetje de smaken die er in de aanbieding zijn. En dat is prima, zolang je er maar niet in blijft hangen. Mijn dagen zijn ook saai(er), ook ik ben af en toe boos en soms ben ik ook bang voor wat ons allemaal nog te wachten staat. Maar ik besef me ook dat de situatie er niet beter van wordt. Integendeel. Het kost alleen maar energie. Energie die ik liever in andere dingen steek.

Zo loop ik al een tijd rond met een idee voor een solo race. Een race die je op elk moment kan lopen. Er komt een route, een aandenken, een douche, een klassement en een tracker. Er komen geen wachtrijen, geen tijdslimieten, geen hoge inschrijfgelden en geen commerciele toestanden. Terug naar hoe trailen ooit is begonnen.

Volgens mij is de tijd rijp voor de Solo11Peaks!

Who’s in?